Zatrudnienie Stacha Mizerii przez Zagłębie Sosnowiec spotkało się z mieszanymi reakcjami w polskim światku futbolowym. Balansujący w poprzednich rozgrywkach na krawędzi degradacji klub brał trenera, który w poważnej piłce nic nie osiągnął, za to parę razy spuścił już prowadzoną drużynę do niższej ligi.
Stach nie był ogórkiem. Nigdy nie chciał nim być. Zamierzał więc zrobić wszystko, żeby nie spędzić kolejnego sezonu, kisząc się w 1. lidze. Ekstraklasa mu zasmakowała, choć potraktowała go brutalnie i ledwie po roku wyprosiła za drzwi, rzucając na odchodne, żeby nie wracał. Nie przejął się tym. Chciał elity, pragnął jej każdym koniuszkiem swojego pulchnego ciała.
Stach Mizeria z zadowoleniem obserwował swoich podopiecznych, którzy w kolejnych sparingach budowali formę i popisywali się całkiem niezłą skutecznością. Zakontraktowani przeciwnicy nie byli może wysokiej klasy, bo trudno uznać za taką choćby rezerwy Dynama Kijów, ale dobrze odzwierciedlali poziom ligowej kopaniny, która czekała Puszczę w następnych tygodniach.
Zima w Niepołomicach w niczym nie przypominała pory roku, którą kojarzyli sprzed laty miejscowi nauczyciele, hydraulicy, policjanci i oczywiście drogowcy. Na drogach próżno było wypatrywać śniegu, chodników nie pokrywał ani lód, ani tym bardziej sól. Miejscowa Puszcza też jakoś nie wpisywała się w znane schematy, bo znowu zaskakiwała formą i niespodziewanie zgłaszała chęć powrotu do ekstraklasy.
Koniec 2020 roku. Środowy wieczór. W jednej z sal konferencyjnych stadionu we Wrocławiu, do której prowadziła plątanina słabo oświetlonych korytarzy, rozpoczynało się spotkanie z udziałem kilku osób. Próżno było szukać go w outlookowym kalendarzu. Obecnym wyraźnie zależało na utrzymaniu zebrania w tajemnicy. Można się było domyślić, że omawiane tematy miały wysoką kategorię poufności.
Wydawać by się mogło, że po sukcesie, jakim dla mistrz Polski było zremisowanie 0:0 z Barceloną na własnym podwórku, Lechia gładko odprawi Kolejorza. Takich rywali dzieliła na papierze przepaść. Niestety w ekstraklasie raczej nikogo nie stać na stworzenie wyrównanej dwudziestodwuosobowej kadry, w której pierwszy skład i rezerwowi są w stanie równie dobrze prezentować się w walce o boiskowe punkty. Teraz też zmiennicy Lechii nie...
Niepołomice nigdy specjalnie nie żyły futbolem. Niewielki stadionik rzadko kiedy się wypełniał, a w popularyzacji klubu na pewno nie pomógł fakt, że ekstraklasowe potyczki rozgrywał on w Niecieczy. Trudno było jednak zaprzeczyć, że od przybycia Stacha Mizerii, wokół Puszczy działo się sporo i wielu mieszkańców do tej pory tylko z doskoku interesujących się sytuacją drużyny, teraz potrafiło regularnie śledzić jej poczynania.
Bezsensowny upór czasami nie ma sensu. Sam Stach parokrotnie w swoim życiu musiał przyznać, że tylko krowa nie zmienia poglądów, gdy przyszło mu wycofywać się z wcześniejszych deklaracji. Zmiana planów była też niezbędna w Puszczy, gdy okazało się, że w trenowanej formacji 3-6-1 drużyna zwyczajnie nie gra.
Koncertowy upadek mitu Mizerii? Stach nie zamierzał na to pozwolić. Nie po to wracał do Polski po tylu latach, by znowu zapisać się w pamięci kibiców jako człowiek, który specjalizuje się w spuszczaniu drużyn do niższych lig. Przedsezonowe prognozy były dla niego jak siarczysty policzek, na który zamierzał odpowiedzieć celnym kopniakiem w jaja wszystkich tych pseudofachowców.
Przed pierwszą potyczką z Dinamem Zagrzeb w fazie play-off eliminacji Ligi Mistrzów znowu wypadała nam konfrontacja w ekstraklasie. Tym razem do Gdańska przyjeżdżał Śląsk Wrocław. Kolejna porażka na krajowym podwórku mogłaby niepotrzebnie skomplikować nam plany, ale zaufałem insynktowi i wypuściłem w bój zmienników, licząc, że zechą się zrehabilitować.
