Kiedy we wstępie do poprzednich Moich Najków wspominałem, że ostatni rok był pracowity i intensywny, nie zakładałem, że kolejne dwanaście miesięcy zafunduje mi jeszcze wyższe tempo życia. Pomimo to, że rozmaite obowiązki i zobowiązania znacznie zmniejszyły czas na granie, oglądanie i czytanie, zdołałem w 2024 roku zebrać trochę ciekawych wspomnień. Oto moje podsumowanie roku – zapraszam na czternaste rozdanie Moich Najków!
Wiele wskazywało na to, że anime „Tiger & Bunny” zakończy się na jednym sezonie. Specjalnie mnie to nie dziwiło, ale wtem, niespodziewanie, otrzymaliśmy szansę, by po jedenastu latach wrócić do miasta Sternbild. Wszystko za sprawą Netfliksa. Czy historia o superbohaterach zyskała na jakości? Czy warto poświęcić jej swój czas? Zapraszam na krótką recenzję dwóch sezonów „Tiger & Bunny”.
Rok pracowity, intensywny i pędzący przed siebie. Taki był 2023, w którym starałem się umieścić różne gry, książki, seriale i filmy gdzieś pomiędzy zadaniami z długiej listy obowiązków. Wychodziło mi to różnie, ale nawet pomimo stosunkowo skromnej liczby ogranych, obejrzanych i przeczytanych pozycji i tak zdołałem zebrać wystarczająco wiele wspomnień, by złożyć całkiem znośne podsumowanie mojego roku. Zapraszam na trzynaste już rozdanie Moich Najków!
Uwielbiam mroczną atmosferę pierwszego Pacific Rim. To towarzyszące produkcji Guillermo Del Toro poczucie beznadziei wynikające z pogarszającej się z każdą chwilą sytuacji na Ziemi. Do dzisiaj zachwyca mnie majestatyczność walczących tam jaegerów i kaiju, których każdy krok i każdy wyprowadzony cios mają wyczuwalny ciężar. Kontynuacja była dla mnie rozczarowaniem, pozbawionym tych głównych atutów kinem czysto rozrywkowym. Z nadziejami siadałem do animowanej serii Pacific Rim:...
Nowe kawałki drewna ożywiły przygasające jeszcze przed momentem ognisko. Mogło w ten sposób nadal zapewniać ciepło podczas dalszej części opowieści. Historia dziewczyny z trucizną w ciele silniejszą niż najmocniejszy kwas zaciekawiła zgromadzonych na tyle, że teraz wsłuchiwali się w nią z uwagą. Chłonęli kolejne fakty, podążając za przewodnikiem, który prowadził ich wyobraźnię do dawnego Londynu z innej rzeczywistości.
Wieczór był ciepły i bardzo przyjemny. Księżyc rozświetlał polanę pod lasem, na której zgromadzona była grupka osób. Wpatrzeni w płomienie tańczące na wrzuconych wcześniej kawałkach drewna, wędrowcy siedzieli zgromadzeni wokół ogniska. Odpoczywając po kolejnym dniu marszu, dzielili się niezwykłymi opowieściami, które poruszały wyobraźnię.
Podzielone na drużyny siły Jump Force przemierzały kolejne obszary Ziemi, konfrontując się z namierzonymi replikami Galeny. Czas uciekał, a jej kopie tylko go jeszcze bardziej trwoniły, prowokując niepotrzebne interwencje w Japonii czy Francji. Mnie przypadła w udziale wizyta w Nowym Jorku, gdzie u boku Luffy’ego i Boi Hancock szukaliśmy pomocnicy Prometheusa.
Siły bojowe Jump Force z dnia na dzień rosły w siłę. Kolejne pomyślnie zakończone misje pozwalały nam ocalić nowych bohaterów i włączyć ich w szeregi drużyny. Reagowaliśmy na bieżąco na nowe wezwania, ale nadal nie potrafiliśmy ustalić tożsamości istoty odpowiedzialnej za ataki na wszystkie światy.
W dzieciństwie marzyłem, by spotkać bohaterów kreskówek i animacji. Móc przybić piątkę z Son Goku, wyskoczyć na misję z Wojowniczymi Żółwiami Ninja, zagrać w kosza z Królikiem Bugsem i spółką. Nie spodziewałem się, że ta z pozoru niedorzeczna, dziecinna wizja ziści się nagle w chwili, kiedy cały świat będzie stał u krawędzi zagłady.
Lipiec 1989 roku. Do japońskich kin trafia Dragon Ball Z: Martwa strefa. Pierwszy pełnometrażowy film w uniwersum z „zetką” w tytule, który chronologicznie opowiada o wydarzeniach jeszcze przed przylotem Raditza na Ziemię. Czy po bardzo przeciętnych trzech poprzednich produkcjach tym razem jest lepiej? Zapraszam na recenzję filmu Dragon Ball Z: Martwa strefa!
