Dynamiczne potyczki z przeważającymi siłami wroga w akompaniamencie pompujących adrenalinę, energetycznych kawałków – przepis na dobrą strzelankę pierwszoosobową jest znany od prawie trzech dekad i z pewnością należy do sprawdzonych. Madness Beverage również na nim bazuje, ale postanawia przy okazji nieco zamieszać w formule, by mocniej uderzyć do głowy gracza. Z jakimi efektami? O tym w recenzji.
W Wielkiej Czerwonej Jedynce czuliśmy się jak pasażerowie pędzącego z dużą prędkością pociągu. Nie pasowała nam trasa, nie cieszyły kolejne przystanki, ale wszyscy wyczekiwaliśmy aż dotrze do stacji końcowej, która w tym przypadku oznaczać będzie koniec wojny i powrót do domu.
10 lipca 1943 roku rozpoczęła się operacja Husky, a my wylądowaliśmy na brzegu Sycylii z konkretnym zadaniem przejęcia kontroli nad nabrzeżem. Dzisiaj każdy, wracając do wojny, wspomina przeważnie inwazję na Normandię w ramach operacji Overlord. Tymczasem ten atak sił alianckich był równie spektakularny.
Poczucie obowiązku wobec ojczyzny. Patriotyzm. Narodowa duma skłaniająca młodych i mających przed sobą całe życie ludzi do odpowiedzi na wezwanie do służby krajowi w czasie wojny. Wspaniałe hasła i wielkie idee, które masz w głowie do momentu aż pierwszy wybuch nie rzuci twoim ciałem na kilkanaście metrów, a inny pocisk rozerwie kumpla, z którym się zaciągałeś do armii.
W dzisiejszym odcinku naszego programu gościmy w Gralingradzie wyjątkowego gościa. Człowieka, który w branży znany jest od prawie trzydziestu lat i który w pojedynkę, wielokrotnie ratował świat z rąk obleśnych kosmitów. Towarzyszki i Towarzysze, oto jedyny w swoim rodzaju Duke Nukem!
Agenci Gordon i Whistler przysłuchiwali się z uwagą każdemu słowu Blackburna. Pierwszy nie zdradzał żadnych emocji, starając się skupić na faktach niezbędnych do rozwiązania zagadki. Drugiemu przychodziło to dużo trudniej, co dało się zauważyć choćby po uszczypliwych komentarzach i gestach wskazujących na ogólne zniecierpliwienie.
Pomieszczenie było wręcz przesiąknięte nerwową atmosferą. Sierżant sztabowy Henry Blackburn nie próbował już ukrywać zniecierpliwienia przeciągającym się przesłuchaniem, które jego zdaniem donikąd nie prowadziło. Rozmówcy nie zamierzali jednak się spieszyć i podejmować pochopnych decyzji. Na żołnierzu ciążyły poważne oskarżenia, a ich zadaniem było zweryfikować zeznania każdej strony.
Amerykańskie lato wszystkim po trochu dawało w kość. Wysoką temperaturę panującą na zewnątrz dało się też odczuć w pokoju na drugim piętrze biurowca CIA. Niewiele pomagał mały wentylator ustawiony w rogu pomieszczenia. Ktoś nie przymknął do końca żaluzji i promienie słoneczne z łatwością znajdowały sposób, by przemknąć pomiędzy poszczególnymi piórami. W środku było dość pustawo. W centralnym punkcie stało stare biurko z dwoma krzesłami...
Wiem, że czeka mnie trudna rozmowa. W dojo spotykam zaufanego współpracownika Otoriego, który łamiącym się głosem mówi, że Mariko została raniona zatrutym ostrzem i umiera. A więc przeżyła straszliwy atak tylko po to, bo w ciągu kilku godzin ulec niszczącej jej organy wewnętrznie truciźnie. Mistrz cię szukał – dodaje załamany ochroniarz – znajdziesz go w świątyni.
W drodze do celu długo rozmyślam o ostatnich wydarzeniach. W głowie słyszę głos, który wskazuje na najgorszy możliwy koniec. Jeśli Tokai może tak łatwo pojmać i uwięzić członków Sanro-kai, to żadni z nich sojusznicy. Jesteś sam przeciw potężnej yakuzie. Może to dobra okazja, by pożegnać się z Miyu? Być może. Moja misja zostanie zakończona tylko, gdy serce przestanie bić, a ciało zamrze w bezruchu....
