To była jesień, którą w Trnawie miano wspominać latami. Październik i listopad znów zwrócił uwagę całej piłkarskiej Słowacji, a nawet części Europy i świata, na niewielki klub prowadzony przez ekscentrycznego szkoleniowca.
Łatwo być jednostrzałowcem. Autorem jednego hitu, który równie szybko wskoczył na pierwsze strony gazet, co z nich zleciał. Stach Mizeria nie chciał zapisać się w annałach historii jako trener, któremu raz udało się wstrzelić w dobry moment i coś wygrać. On budował coś większego w Trnawie. Po to przecież odrzucił kilka dużo bardziej lukratywnych propozycji i zdecydował się tkwić w Spartaku.
Spartak Trnawa po raz pierwszy od początku kadencji Stacha Mizerii rozpoczynał walkę w eliminacjach Ligi Mistrzów. Czy był na to przygotowany? Wielu obserwatorów miało poważne wątpliwości, patrząc na transferowe ruchy klubu, który swoje nadzieje na sukcesy opierał w młodzikach i 36-letnim Teemu Pukkim.
Spartak Trnawa mistrzem Słowacji. Stach Mizeria zatriumfował i w efektownym stylu zdetronizował wielokrotnego zwycięzcę rozgrywek, Slovana Bratysława. Odebranie mu tytułu i jednocześnie krajowego pucharu było mocnym ciosem, który zwrócił uwagę ekspertów nie tylko na Słowacji.
System rozgrywek na Słowacji jest skonstruowany w taki sposób, że nikt nigdy mistrzem nie zostaje tam przypadkowo. Chcąc sięgnąć po tytuł, musisz prezentować regularną i wysoką formę, a na finiszu jeszcze potwierdzić, że naprawdę jesteś najlepszy w ciągłych bataliach z czołówką. Spartak Trnawa miał więc wszystko w nogach swoich piłkarzy.
Zostawmy okres przygotowawczy, bo wobec nadchodzącej rywalizacji o mistrzowski tytuł na Słowacji, prezentował się on równie ciekawie, co ramówka TVP Info przy ofercie Netfliksa. Zmagania w rundzie zasadniczej wznawiano, po typowo błotnisto-brzydkiej zimie w kraju, na obiekcie Żyliny.
Rużomberok miał za sobą naprawdę udane tygodnie. Był skazywany na walkę o utrzymanie, a tymczasem wystrzelił i zadomowił się w czołówce tabeli, brużdżąc dużo bardziej utytułowanym rywalom. Slovanowi i Żylinie nie było do śmiechu, bo sytuacja w lidze robiła się dla nich coraz mniej komfortowa.
Na Słowacji wszyscy spodziewali się, że Spartaka czeka w trzeciej rundzie eliminacji Ligi Europy wyjazd do ciepłej Grecji. PAOK jednak niespodziewanie zawalił sprawę i odpadł w dwumeczu z ukraińskim Czornomorecem, co oznaczało dla ekipy Mizerii wyjazd dużo krótszy, ale też mniej malowniczy.
Spartak Trnawa zakończył sezon na podium. Przez całe rozgrywki sezonu 2024/2025 ani przez moment nie zdołał wskoczyć wyżej, zagrażając realnie Slovanowi czy Żilinie. Stachowi Mizerii jednak to nie przeszkadzało. Zrealizował cel i wprowadził zespół drugi rok z rzędu do europejskich pucharów. Poza tym zbudował solidne zaplecze finansowe, a także przebudował kadrę pod nowe wyzwania.
Polskie środowisko trenerskie odetchnęło z ulgą, kiedy Stach Mizeria opuścił Sosnowiec i wyjechał za południową granicę. Szkoleniowcy mieli nadzieję, że to ostatni moment, gdy słyszą to swojskie nazwisko i od teraz ta – ich zdaniem – parodia trenera znika z horyzontu i przestanie ośmieszać nadwiślańską myśl szkoleniową. Ciosem mokrą ścierką w twarz był więc dla wszystkich przyznany Mizerii przez Przegląd Sportowy tytuł polskiego menedżera...
