Szarobury statek pokonywał bezkresny ocean mroku. Blade światło trzech gigantycznych silników bezskutecznie próbowało rozświetlać przestrzeń kosmosu, pchając go ku wyznaczonemu przez system nawigacyjny celowi. Pojazd powoli zbliżał się do orbity niedużej, skalnej planety, która z tej perspektywy wydawała się spokojna i przyjacielska.
Próba pokojowych negocjacji z opętanym żądzą mordu księciem Lucą skazana była na porażkę. Niektórzy w czynie lorda Granmeyera dopatrzą się oznaki szaleństwa, inni uznają to za kolejne potwierdzenie jego tchórzostwa. Pewna grupa spojrzy jednak z szacunkiem na desperacką próbę przywódcy South Window, który poświęcił życie, starając się ratować swoje miasto i jego mieszkańców.
Śmigłowiec podszedł nad Vertigo Spire i zawisł nad dachem budynku. Oddział Rainbow Six błyskawicznie opuścił pokład i zjechał na linach. Clarke szybko rozeznał się w sytuacji i dostrzegł, że mają kilka możliwości zejścia na poziom niżej.
Stolica hazardu od zawsze przyciągała ludzi o wątpliwej moralności. Odwiedzali ją imprezowicze, szukający adrenaliny bogacze i przypadkowi straceńcy, którzy szukali szczęścia w grach losowych. Nigdy wcześniej za cel nie obierali sobie jej jednak terroryści, którzy w imię własnych idei gotowi byli wszystko zrównać z ziemią. Oddziały Rainbow Six miały kolejne zadanie do wykonania. Po raz pierwszy w historii w słynnym Las Vegas.
Little Mac osiągnął już taki poziom, że mógł tylko szlifować formę i dbać o detale. Treningi nie różniły się wiele od tych, które wykonywał pod okiem Doca kilka miesięcy wcześniej, kiedy szykował się do walk w klasie B. Tak w każdym razie widziałem to ja, siedzący w boksie jako kibic i co najwyżej średnio zorientowany w meandrach sportu obserwator.
Riou nie mógł uwierzyć własnym oczom. Koło niego stała przerażona Nanami, która przed chwilą wydobyła z siebie przeraźliwy jęk, a później zamilkła. Oboje wpatrywali się przed siebie. W kiepsko oświetlonym pokoju, na środku którego stał mahoniowy stół z czterema krzesłami, leżała zakrwawiona Annabele. Przy niej klęczał, z nożem w dłoni, Jowy. Z ostrza kapała krew.
Little Mac był dobry. Z perspektywy laika, który ogląda jedynie transmisje co ciekawszych walk bokserskich, miał wszystkie cechy potrzebne wojownikowi ringu. Dlatego potrzebował kogoś takiego jak Doc. Trenera, który widział już niejedno i potrafił ocenić, czy ktoś ma umiejętności do rywalizowania na określonym poziomie.
Inwazja Średniogórza na tereny należące do Unii Miast Jowston przebiegała zgodnie z planem najeźdźców. Luca Blight zostawiał za sobą gruzowiska i tysiące ofiar, zaspokajając żądzę mordu. Zbiec mu zdołali nieliczni, którym nie było przeznaczone jeszcze umrzeć. Nie było przypadkiem, że w gronie takich uciekinierów znaleźli się też Riou i Jowy.
Doskonale pamiętam ten dzień, kiedy Little Mac ogłosił nam wszystkim, przy rodzinnym stole, że chce zostać pięściarzem. Najmniejszy z naszej trójki braci, chuderlawy i niewysoki, chciał zostać królem wśród gigantów ringu i nowym mistrzem świata. Matka wypuściła sztućce z rąk na dźwięk tych słów, a ojciec zaniemówił i tylko uniósł pytająco swoją krzaczastą brew. Zaczęliśmy ze starszym bratem z niego żartować, robiąc użytek ze...
Niegodny rodowego nazwiska zdrajco. Żaden syn nie chce usłyszeć takich słów, jakie na progu własnego domu wypowiedział ojciec Jowy’ego. Przyjaciele spóźnili się z powrotem. Społeczność poznała już tragiczne wydarzenia dotyczące młodej brygady Średniogórza z perspektywy Rowda, który odpowiednio zabezpieczył się na wypadek wizyty dwóch ostatnich żyjących podwładnych.
