Świat zdawał się powracać do normalności. W ich sercach zaczynała tlić się nowa nadzieja. Ale ciemność nie zamierzała się poddać. Jak tylko zaczęli oddalać się od monstrum spoczywającego pod wielkim głazem, jego ciało poruszyło się. Potwór zamierzał walczyć i dopaść dzieci, które od tak długiego czasu wciąż mu się wymykały.
Deszcz lał się z nieba jak strumienie zapomnianych historii, których nikt już nigdy nie zdoła odkryć. Melancholijny rytm wybijany przez uderzające o ulice i dachy krople podkreślał senną atmosferę miasta, w którym próżno było szukać oznak radości. Byli w nim sami. Mieli tylko siebie. A wokół krążyły kryjące się w ciemnościach potwory.
Odgłos uderzających o bruk kropel był kojący, bo przypominał mu, że nadal istnieje. Wsłuchiwał się w niego z radością, bo oznaczał też, że nikt mu nie zagraża. Symbolizował chwilowy spokój i bezpieczeństwo, które w tym świecie nie były wcale czymś zwyczajnym.
Nad miasto przyszły ciemne chmury i zaczął padać deszcz. Tysiące kropel rytmicznie uderzało o chodniki i ulice. Dźwięczały od nich parapety i okna. Charakterystyczny rytm wybijały metalowe dachy zaparkowanych samochodów. Leżący w łóżku z gorączką chłopiec wstał zobaczyć co dzieje się na zewnątrz. Wodna zasłona za szybą zdawała się strzec czegoś niezwykle cennego w oddali.
Krótkie i niezbyt rozbudowane tytuły mają swoje miejsce na rynku. Są idealnym wyborem w określonych sytuacjach, kiedy potrzebujemy czegoś na maksymalnie kilka godzin, co nie będzie wymagało od nas dłuższego i większego zaangażowania. Wybierając się na krótki, weekendowy wyjazd, spakowałem ze sobą PS Vitę, a wraz z nią niewielkiego indyka Final Horizon. Kosmiczny tower defence brzmiał apetycznie. Jak wypadł w praktyce?
Gry logiczne często zachwycają prostotą, za którą skrywają się niezgłębione pokłady miodności. Czasami pod płaszczykiem łatwych do zrozumienia mechanik kryją się też ciekawe historie i duże emocje. Tak jest w przypadku produkcji zaprojektowanej przez studio Fiddlesticks, która wygląda niepozornie, ale po bliższym kontakcie zachwyca w wielu względach. Zapraszam na recenzję Hue na PlayStation Vita.
Są takie produkcje, które próbują wnosić powiew świeżości do danego gatunku i modyfikować znane od lat schematy. Są też te, które trwają przy sprawdzonych rozwiązaniach, by zaserwować graczom dokładnie to, czego mogą oczekiwać. Bezpieczną opcję reprezentuje NeuroVoider, w którym autorzy skupili się na przyjemności strzelania i efektowności prowadzonych potyczek z przeważającymi siłami wroga. Zapraszam na recenzję NeuroVoidera na Switcha.
Szalona idea stojąca za Hyperparasite wydaje się przepisem na sukces, który musi uczynić z gry wzorzec dla kolejnych rogalików. Na przeszkodzie do realizacji tego ambitnego celu staje jednak kilka elementów produkcji Troglobytes Games, które uniemożliwiają jej wspięcie się na sam szczyt reprezentowanego gatunku. Zapraszam po więcej szczegółów do recenzji Hyperparasite na Nintendo Switch.
Od kolorowej i pierzastej manii na punkcie Angry Birds minęło wiele lat. Hitowa seria Rovio doczekała się licznych naśladowców, którzy z różnymi efektami próbowali i nadal próbują powtórzyć jej wyczyn. Dzisiaj tego rodzaju połączenie gry logiczno-zręcznościowej nie stanowi już nic niezwykłego. Czy King Oddball na PlayStation Vita ma więc w sobie coś magnetycznego, co jest w stanie do niego przyciągnąć? Odpowiedź przynoszę w recenzji.
Planeta Ziemia. Spokojna i bogata w surowce. Zapewniająca dostatni byt, a jednocześnie opanowana przez hałaśliwe i słabiutkie istoty składające się w większości z wody. W 99% nawet nieświadome, że istnieje życie w kosmosie. Do niedawna w każdym razie. Wraz z przybyciem Pasożyta wszystko się zmieniło.
