Cztery mecze w siedem dni. Trzy kolejne wyjazdy. Sytuacja wyglądała na taką, z którą miałby problem poradzić sobie topowy klub Europy, o rozbudowanej kadrze i przygotowanym zapleczu. Co dopiero, nieśmiało stawiające swoje kroki w elicie Paris FC.
Do przerwy w ćwierćfinałowym dwumeczu Ligi Europy z udziałem ACF Fiorentina i Paris FC ekipa z Francji prowadziła już 3:0. Rywalizacja w tej parze wyglądała na rozstrzygniętą. Piłkarscy bogowie mieli jednak nieco inne plany.
Kwiecień miesiącem uzyskiwania odpowiedzi. Tych na temat możliwości obecnej kadry Paris FC oraz tych dotyczących moich umiejętności trenerskich. Taka mini sesja na studiach, ale bez możliwości podejścia do poprawek. Każdy uwalony egzamin oznaczał koniec marzeń o jednym trofeum.
Dobre kilkanaście miesięcy temu nagłe odkrycie strategii „szybkowar” pozwoliło Paris FC zanotować kilka świetnych wyników. Ostatecznie rywale połapali się i przygotowali odpowiednie przeciwdziałania, ale raz zdobytych punktów już nikt nam nie mógł odebrać. W marcu 2024 roku znowu zacząłem kombinować, tym razem w kontekście dużo bardziej indywidualnym.
Szczęście nie przestawało się do nas uśmiechać w tym sezonie 23/24. Mieliśmy trochę potrzebnego farta w losowaniach, unikając trudniejszych rywali na wczesnym etapie rywalizacji. 11. runda Pucharu Francji z Lens też okazała się spacerkiem, co mogłem głównie zawdzięczać trenerskiej karuzeli w obozie przeciwników.
Przedsezonowe ambicje musiałem chować po kieszeniach, bo po kiepskim starcie Paris FC wstyd było choćby wspominać w wywiadach czy komunikatach prasowych o mistrzostwie czy Lidze Mistrzów.
Modliłem się, żeby nikt nie wyciągał moich krytycznych wypowiedzi dotyczących Rennes z okresu wakacyjnego. Przepowiadałem, że po odejściu wypożyczonego Petita posypią się w drobny mak, a tymczasem zanotowali lepszy start od mojego misternie budowanego Paris FC.
Jest 1 września, siódma rano. Od kilku minut przeglądam na telefonie informacje. Spałem może ze trzy godziny, bo jeszcze domykaliśmy wypożyczenie naszego młodego snajpera Ba do Chateauroux. Niech się ogrywa i pokaże, że nadaje się na Ligue 1, robiąc demolkę na zapleczu.
Na kolejkę przed końcem mamy tyle samo punktów co Olympique Marsylia, ale gorszy bilans bramkowy. Jesteśmy na szóstym miejscu w tabeli. W tym momencie poza pucharami. Znowu musiałem szykować się na stres podczas tzw. multiligi, w której wszystkie spotkania rozgrywane są w tym samym czasie, co by ukrócić potencjalne szanse na oszustwa. Wielokrotnie obiecywałem sobie, że to już ostatni raz, kiedy muszę nie tylko...
Jak nie początek roku bez skrzydłowych, którzy wyjechali na Puchar Narodów Afryki, to znowu marcowo-kwietniowa walka o pozostanie w grze bez kontuzjowanych gwiazd. W krótkim odstępie czasu Paris FC straciło na kilka tygodni Alexisa Zapatę, Tomislava Gomelta i Hichama Khalouę. Na światło dziennie wyłaził mój kolejny trenerski błąd.
