Zostałem ostrzeżony. Czasu było niewiele, a ja musiałem zadbać o to, by być dobrze przygotowanym. Bestia nadchodziła. Nad światem wisiało widmo zagłady ze strony istoty niosącej śmierć i zniszczenie na skalę, z którą nie mogą równać się nawet wojny. Wiele poświęciłem, żeby w tej ważnej bitwie zostać zwycięzcą.
Czytaj_dalej
Dusty specjalizował się w eliminowaniu koszmarów. Był odwagą, na której w trudnych sytuacjach mógł polegać wystraszony umysł. Kiedy trzeba było, sięgał po swój wierny, drewniany miecz i ruszał pokonać każdego przeciwnika, który próbował zakłócać porządek. Tym razem jednak nie samą siłą i wolą walki musiał się wykazać.
Czytaj_dalej
Yarrow wiele mówił o roli freelancerów i odpowiedzialnej misji, na którą się zdecydowali, wybierając tę ścieżkę. Bohater doskonale to rozumiał, choć w ostatnich dniach nie mógł oprzeć się wrażeniu, że jego zleceniodawcy z Fortu Tarsis za wszelką cenę próbują wpakować go w coraz większe tarapaty.
Czytaj_dalejKompas Moralny nie działał. Nie wskazywał kierunku dla szukającego wskazówek i odpowiedzi umysłu. Nie mógł ich mu dać, bo cztery kamienie węgielne leżące u podstaw jego funkcjonowania zostały skradzione. Błazen doskonale wiedział, gdzie uderzyć, by wykoleić umysł z obranej trasy.
Czytaj_dalejFort Tarsis był raczej niewielką osadą ludzkości w Bastionie, kiedy zestawić go z Ancjum czy upadłym Freemarkiem. Mimo to zdążył przyciągnąć i zebrać w jednym miejscu niemałe grono ciekawych osobistości, które los, przewrotnie lub nie, coraz częściej stawiał na drodze freelancera.
Czytaj_dalejPoczciwy Dusty miał pełne ręce roboty, odkąd tylko mógł sięgnąć pamięcią. Umysł wciąż odkrywał otaczający go świat, a to oznaczało, że napotykał na swojej drodze rozmaite sytuacje. Niektóre z nich go przerażały, inne wywoływały uzasadnione obawy. W takich chwilach umysł potrzebował odwagi, by ruszyć dalej. I właśnie wtedy Dusty sięgał po swój drewniany miecz, gotowy stawić czoła przeciwnościom.
Czytaj_dalejTwierdza Świtu pozostawała zamknięta od pięciuset lat. Zapieczętowana, w ciszy obserwowała zmiany zachodzące w Bastionie. Przyglądała się w ciszy freelancerom, którzy starali się nawiązywać do chwały dawnych legionistów. Do herosów, którzy przed laty wyzwolili ludzkość z niewoli urgothów i pokazali, że człowiek zdolny jest do wielkich czynów.
Czytaj_dalejLegion Świtu. To coś więcej niż grono wojowników w metalowych zbrojach, którzy niegdyś dokonali wielkich rzeczy. To fundament, na którym zbudowano samą ideę bycia freelancerem. Nie bez przyczyny każdy kolejny pilot z takim szacunkiem i uznaniem wspomina generał Helenę Tarsis i jej oddział.
Czytaj_dalejBastion był krainą równie zagadkową, co niebezpieczną. Przerażał, ale w równym stopniu przyciągał też śmiałków skłonnych do ryzyka i szukających zastrzyku adrenaliny. Przybywali tu ludzie gotowi na wiele, by zaspokoić swoją ciekawość lub potrzebę przeżycia czegoś niezwykłego. Wydawał się wręcz stworzonych dla freelancerów i takich archiwistów jak Matthias.
Czytaj_dalejBohater ledwie zdążył zacząć odbudowywać zaufanie do freelancerów wśród mieszkańców Fortu Tarsis, a jego trud już został zniweczony. Za całą sytuacją stał pewien bardzo przebiegły banita, który potrafił w doskonały sposób zmanipulować otoczenie.
Czytaj_dalej
Niedostatki surowców skazały całą ludzką cywilizację na życie w zupełnie innych warunków od tych, które znaliśmy z przełomu XX i XXI wieku. Doprowadziły do zmian społecznych, w wyniku których powstał podział na produktywnych inżynierów i spłacających karę za rozmaite winy żołnierzy-grzeszników. Czy na taki los były skazane kolejne pokolenia? Chciałem wierzyć, że może być inaczej.
Czytaj_dalejKlęska w Sercu Furii miała wiele konsekwencji. Od tych dotyczących upadku miasta Freemark, przez postrzeganie wszystkich freelancerów, aż po wpływ na relacje łączące poszczególnych pilotów. Tamtego dnia bohater zdołał ocalić swojego dowódcę, ale nie przyniosło mu to ukojenia. Haluk, na oczach którego zginęli towarzysze, nie wykazał wdzięczności za ten gest odwagi. W krótkim czasie drogi obu rozeszły się. Wydawało się, że na zawsze.
Czytaj_dalejTocząca się wojna o zasoby nie mogła trwać w nieskończoność. Władze Panopticonów wiedziały to dobrze i próbowały zagwarantować sobie miejsce wśród zwycięzców lub może bardziej trafnie będzie napisać – ocalałych. Stojący na czele Rzymu z pewnością też mieli taki cel. Warunkiem jego osiągnięcia było znalezienie sposobu na Abela i powiązany z nim Czerwony Gniew.
Czytaj_dalejJavelin sprawia, że czujesz się potężny. Zyskujesz nadludzkie zdolności i wytrzymałość dalece wykraczającą poza możliwości kruchego ciała. Możesz biegać szybko jak przystosowane do tego drapieżniki. Bez wysiłku wzbijasz się w powietrze i błyskawicznie pokonujesz najtrudniejsze ukształtowania terenu. Stanowiące do tej pory wyzwanie dla człowieka poruszanie się w pionie, jest teraz ledwie igraszką.
Czytaj_dalejPanopticon żył podejrzeniami. Wszyscy szukali szpiega i starali się go odnaleźć. Mógł nim być każdy. Ten grzesznik. Tamten inżynier. Bliski kompan, z którym niedawno zakończyłeś ryzykowną operację. W tych okolicznościach każda wzbudzająca podejrzenia aktywność wiązała się z ogromnym ryzykiem. Mimo to Julien nie próżnował, starając się zdobyć potrzebne informacje o powodach uwięzienia Beatrice w Ogrodach jakiś czas temu.
Czytaj_dalejBohater leciał kilka metrów nad ziemią i rozglądał się po rozpościerającym się wokół obszarze. Jego celem było zlokalizowane gdzieś na północy obozowisko jednego z archiwistów, Matthiasa Sumnera. Wskazany przez zleceniodawczynię, Tassyn, punkt badawczy należący do człowieka, który dysponował wiedzą i umiejętnościami zbyt cennymi, by zignorować dłuższy brak jakiegokolwiek kontaktu z jego strony.
Czytaj_dalejNasz sojusznik, nÓg, został zaatakowany. Hourai i związane z nim paktem miasta poczynają sobie coraz śmielej. Wyraźnie widać, że chcą zacisnąć pętlę wokół naszej szyi, a potem szybkim ruchem zetrzeć nas z mapy. W grze były coraz trudniejsze do zdobycia cenne zasoby i wizja dominacji nad światem, więc trudno było się dziwić tak agresywnej strategii.
Czytaj_dalejŚwiadomość, że coś się kończy rzadko kiedy bywa pokrzepiająca. Optymizmu próżno było szukać pośród garstki freelancerów, którzy w Forcie Tarsis starali się jeszcze nawiązać do dawnych dni chwały. Większość była z każdym kolejnym dniem coraz bardziej pogodzona z faktem, że to, co było, już nigdy nie wróci.
Czytaj_dalejPerspektywa wyglądała mało optymistycznie. Dziewięćset osiemdziesiąt tysięcy lat kary, która na mnie wisiała, zeszło na dalszy plan wobec wydarzeń, które przybiły wielu mieszkańców Panopticonu. Zbieraliśmy kolejne razy z każdej strony, a w rozmowach dominowały rozważania, ile operacji zdołamy jeszcze wykonać, nim przyjdzie nam chwalebnie oddać życie dla Rzymu w niekończącej się batalii o coraz bardziej ograniczone zasoby.
Czytaj_dalej
Jack ocknął się na laboratoryjnym łóżku w centralnym punkcie auli Biotech. Powitał go uśmiechnięty Zweiberg, wyraźnie usatysfakcjonowany faktem, że wszystko idzie po jego myśli. Zaczął opowiadać o wytworzonym przez swoją organizację chipie. Organicznym i zaprogramowanym tak, by kontrolować każdy ruch, myśl i emocję. Czymś, co zaprowadzi na świecie jakże potrzebną, jego zdaniem, czystość i dyscyplinę.
Czytaj_dalejNiewiele wiem o otaczającym mnie świecie. Strzępki informacji, które wpadają to tu, to tam, działają bardziej jak przystawka, po której nie przychodzi danie główne. Miałbym ochotę sięgnąć po więcej. Poznać kalendarium losów świata, które doprowadziło do powstania Panopticonów i zepchnęło ludzkość do obecnego miejsca. Dowiedzieć się więcej o skomplikowanych relacjach ludzi żyjących na powierzchni i tych, którzy egzystują gdzieś tam w niebiosach.
Czytaj_dalejAngela zdołała zdekodować nagranie z groźbami Fulciego na sekundy przed tym, jak Królowa Serc zaczęła tonąć. Okręt z cenną zawartością, ale też jeszcze ważniejszymi informacjami, które mogłyby zaszkodzić ACN i Syndykatowi, miał wkrótce zniknąć pod powierzchnią wody. Ten, kto pociągał za sznurki, był gotowy na wielkie straty, byle tylko jego sekrety nie ujrzały światła dziennego.
Czytaj_dalejTo mogło się dla nas bardzo źle skończyć. Gdyby nie pomoc Juliena i jego pracodawcy, którzy wykorzystali swoje kontakty, Natalia zapewne przyparłaby nas do muru i wycisnęła informacje o Sylvii oraz jej mechanicznym smoku, który na moment zjawił się w naszym Panopticonie. Rozmowa sióstr była krótka i raczej niezbyt przyjemna.
Czytaj_dalejBrudna stołówka, w której doskonale czuły się karaluchy, ucichła wraz z ostatnim wystrzelonym przez Angelę pociskiem. Kolejny pokład opustoszał. Przypominała śmierć, która przywędrowała na Królową Serc, by zabrać ze sobą wszystkich napotkanych marynarzy. Ktokolwiek chciał ją powstrzymać w drodze do uwolnienia Jacka, ginął.
Czytaj_dalejBycie zasobem ma swoje dobre strony. W pierwszej chwili, kiedy zostałem tak nazwany w oficjalnej komunikacji władz, poczułem się, jakby odebrano mi część człowieczeństwa. Teraz patrzę na to inaczej. Czuję się bezpieczniej, wiedząc, że pozbycie się mnie, w ramach kary za podjęte działania, jest dla mojego Panopticonu ostatecznością.
