Mały, niezmuszany do tej pory zbyt często do wysiłku, mózg funkcjonariusza Schmidta stawał przed najtrudniejszym zadaniem od czasu egzaminu teoretycznego w szkole policyjnej. Musiał odebrać, przetworzyć, zrozumieć i przygotować odpowiedzi na dopływające do niego komunikaty, których nadawcami byli dwaj tajemniczy mężczyźni z gabinetu psychiatrycznego Sunset Limited.
Schmidt siedział w celi z gotowymi zrobić mu krzywdę bandytami, którzy wyraźnie mieli uraz do policjantów. Liczył jeszcze, że może koledzy z komisariatu dadzą mu osobną celę, w której będzie miał jakiekolwiek szanse na przetrwanie, ale ci nawet takiej opcji nie wzięli pod uwagę. Nie w sytuacji, gdy był on oskarżony o zabójstwo innego funkcjonariusza.
Szmidt miał problem. Jego kariera przypominała spiralę, po której właśnie mknął na samo dno. Nic nie wskazywało takiego scenariusza. Najpierw jednak zawalił ze swoim partnerem akcję na uniwersytecie, a potem rutynowa sprawa masakry w pewnym zajeździe przybrała zaskakujący obrót…
Dźwięk głośnego plaśnięcia dłonią w czoło rozchodził się po elfickim lesie jeszcze przez kilkanaście sekund. Księżniczka Alicia kręciła tylko głową, mrucząc coś pod nosem. Jej towarzysz Rufus był zaskoczony reakcją, tak niepodobną do normalnych zachowań następczyni tronu Dipan.
Księżniczka Alicia i jej kompani z szeroko otwartymi oczami i opuszczonymi szczękami wpatrywali się w stojącego za ladą sprzedawcę. W sklepie z bronią panowała cisza, którym w tym momencie potęgowało tylko grono stojących w bezruchu, wpatrujących się w siebie postaci.
Alicia i walkiria Silmeria czekały na niego w sumie ponad dobę. Zostały nawet zmuszone do przenocowania w pobliskiej karczmie, co na pewno nie wpłynęło dobrze na ich nastroje. W końcu wyczekiwany mężczyzna zjawił się na miejscu, wyraźnie zaskoczony obecnością młodej następczyni tronu.
Superman czuł się nieswojo. Wrócił na Ziemię po długiej eskapadzie i zastał rzeczywistość bardzo różną od tej, którą pamiętał sprzed pięciu lat. Piękna Lois Lane miała już księcia z bajki, a nawet dziecko, planetę znowu ogarniał chaos, a na domiar złego okazało się, że Lex Lutor wygląda teraz jak Kevin Spacey i wyszedł na wolność, bo on sam nie stawił się na rozprawie.
Typowe akcyjniaki, przedstawiciele tzw. męskiego kina nie cieszą się szczególnym poważaniem w świecie filmu. Obrywa im się za prostackie historie, drewniane aktorstwo i przeładowanie efekciarstwem. Sicario miało być próbą ugryzienia takiego sensacyjnego kina z innej strony. Chciało być poważniejsze, mroczniejsze, po prostu lepsze. Coś jednak twórcom nie wyszło i ten dramat sensacyjny/thriller okazał się nie do końca strawny.
Park Jurajski powrócił, zarobił fortunę, zdenerwował naukowców i podzielił widzów. Nie czekałem na niego z wywieszonym językiem, choć do oryginału z 1993 roku mam ogromny sentyment. Może dzięki temu nie jestem po seansie rozczarowany. Powrót na Isla Nublar nawet mnie się spodobał.
Tak się złożyło, że w ostatni weekend miałem okazję obejrzeć dwa podobne do siebie filmy. Doszło więc do bezpośredniej konfrontacji dwóch zbliżonych tematycznie tytułów. W jednym narożniku znalazł się najnowszy film o przygodach Jamesa Bonda, Spectre. W drugim zewsząd krytykowana adaptacja popularnej gry, Hitman: Agent 47. Ta walka nie wyszła na korzyść 007.
