Wyobraź sobie świat, w którym jesteś oceniany wyłącznie przez pryzmat swojej pracy. To twój wkład w rozwój i dobrostan społeczeństwa decyduje o wszystkim. Jeśli wykazujesz odpowiednie zaangażowanie, masz prawo godnie żyć i korzystać z udostępnianych ci przez miasto, Twój Panopticon, zasobów. Popełnij jednak choćby jeden mały błąd, a staniesz się grzesznikiem, który musi odpracować bezwzględny wyrok.
Polowanie na przestępców stało się pożywką tłumów, więc niedziwne, że najemnicy łapiący zbirów dorobili się rozpoznawalności. Stali celebrytami na miarę nowego porządku, który zaprowadziła prywatyzacja i komercjalizacja sprawiedliwości. Jack Wade był przez lata na szczycie, choć nigdy do tego nie aspirował. Co innego postawny, przypominający fizjonomią i stylem drwala, Hank Redwood.
Skupiony na wyznaczonych celach, mierzę się z kolejnymi wyzwaniami oferowanymi przez Gran Turismo 7. W pucharze Vision GT mam sprawdzonego konia, ale już rywalizacja w pucharze aut grupy 4 oznacza poszukiwania idealnej maszyny na dany tor. A w tle cały czas wisi mi dodatkowe menu z supersamochodami grupy 1. Tak otwieram drugą setkę dni spędzonych przy siódmej odsłonie Gran Turismo.
System sprawiedliwości oblał egzamin. Pomimo kolejnych reform nie udźwignął potrzeb społeczeństwa. Bezradny wobec rosnących wskaźników przestępczości i coraz bardziej zuchwałych zorganizowanych grup panoszących się po kraju, skapitulował. Jego miejsce zajęła prywatna organizacja Anti-Crime Network (ACN), która szybko wykazała się wyczekiwaną skutecznością.
Zafascynowany zapasami kurier nie był kimś, z kim wiązałbym szczególne nadzieje na ożywienie zmagań na galach WWE. Jeśli projekt Battlegrounds Heymana i Austina ma przynieść federacji tego rodzaju narybek, to nie wróżę mu sukcesu i przewiduję raczej szybką śmierć z ręki bezlitosnego Vince’a McMahona. No chyba, że to tylko początek, a kolejne talenty będą już innego kalibru.
Pragnąłem tylko spokoju. By pozwolono mi śnić i już nigdy nie otwierać oczu. Moc czarnoksiężnika nigdy jednak nie śpi. Kiedy ja drzemałem z dala od dręczącej mnie codzienności, moje koszmary stawały się rzeczywistością. A to nie pozostawało niezauważone i musiało sprowokować reakcję.
Wiele już widziałem. Można powiedzieć, że podróżując z tym szalonym cyrkiem przez ostatnie kilkadziesiąt lat, przeżyłem i zobaczyłem już wszystko, co może zaoferować wrestling. Spektakularne pojedynki. Niezwykłe zwycięstwa i gigantyczne upadki. Układy i zdrady rodem z najlepszych – lub najgorszych – telenoweli. Mimo to projekt Battlegrounds zdołał mnie jakimś sposobem zaintrygować.
Sen miał być moją kryjówką. Prywatnym sanktuarium, gdzie odpocznę i zapomnę o wszystkim tym, co sprawiało mi ból lub napawało trwogą. Sen czarnoksiężnika nigdy nie należy jednak tylko do niego. Ma zdolność materializowania się i wpływania na realny świat, który musi zmierzyć się z najmroczniejszymi, najbardziej obrzydliwymi i przerażającymi wytworami umysłu.
Ta podróż wydawała się nie mieć sensu. Zaprzeczać logice i zdrowemu rozsądkowi. Co mógł znaleźć człowiek, zapuszczając się dalej? Już same północno-wschodnie rejony Rosji były wystarczająco nieprzyjazne, trudne i bezlitosne dla ludzkiego organizmu. Kate Walker od jakiegoś czasu była jednak przekonana, że to tylko przeszkoda mająca odstraszyć tych, co nie mają wyobraźni i odwagi.
Zasnąłem. Kojący sen wreszcie nadszedł, by wyrwać mnie z okrutnego i niegościnnego świata. Miejsca, za którym nie będę tęsknić i gdzie nie chcę już nigdy wracać.
