Świadomość, że coś się kończy rzadko kiedy bywa pokrzepiająca. Optymizmu próżno było szukać pośród garstki freelancerów, którzy w Forcie Tarsis starali się jeszcze nawiązać do dawnych dni chwały. Większość była z każdym kolejnym dniem coraz bardziej pogodzona z faktem, że to, co było, już nigdy nie wróci.
Perspektywa wyglądała mało optymistycznie. Dziewięćset osiemdziesiąt tysięcy lat kary, która na mnie wisiała, zeszło na dalszy plan wobec wydarzeń, które przybiły wielu mieszkańców Panopticonu. Zbieraliśmy kolejne razy z każdej strony, a w rozmowach dominowały rozważania, ile operacji zdołamy jeszcze wykonać, nim przyjdzie nam chwalebnie oddać życie dla Rzymu w niekończącej się batalii o coraz bardziej ograniczone zasoby.
Jack ocknął się na laboratoryjnym łóżku w centralnym punkcie auli Biotech. Powitał go uśmiechnięty Zweiberg, wyraźnie usatysfakcjonowany faktem, że wszystko idzie po jego myśli. Zaczął opowiadać o wytworzonym przez swoją organizację chipie. Organicznym i zaprogramowanym tak, by kontrolować każdy ruch, myśl i emocję. Czymś, co zaprowadzi na świecie jakże potrzebną, jego zdaniem, czystość i dyscyplinę.
Niewiele wiem o otaczającym mnie świecie. Strzępki informacji, które wpadają to tu, to tam, działają bardziej jak przystawka, po której nie przychodzi danie główne. Miałbym ochotę sięgnąć po więcej. Poznać kalendarium losów świata, które doprowadziło do powstania Panopticonów i zepchnęło ludzkość do obecnego miejsca. Dowiedzieć się więcej o skomplikowanych relacjach ludzi żyjących na powierzchni i tych, którzy egzystują gdzieś tam w niebiosach.
Angela zdołała zdekodować nagranie z groźbami Fulciego na sekundy przed tym, jak Królowa Serc zaczęła tonąć. Okręt z cenną zawartością, ale też jeszcze ważniejszymi informacjami, które mogłyby zaszkodzić ACN i Syndykatowi, miał wkrótce zniknąć pod powierzchnią wody. Ten, kto pociągał za sznurki, był gotowy na wielkie straty, byle tylko jego sekrety nie ujrzały światła dziennego.
To mogło się dla nas bardzo źle skończyć. Gdyby nie pomoc Juliena i jego pracodawcy, którzy wykorzystali swoje kontakty, Natalia zapewne przyparłaby nas do muru i wycisnęła informacje o Sylvii oraz jej mechanicznym smoku, który na moment zjawił się w naszym Panopticonie. Rozmowa sióstr była krótka i raczej niezbyt przyjemna.
Brudna stołówka, w której doskonale czuły się karaluchy, ucichła wraz z ostatnim wystrzelonym przez Angelę pociskiem. Kolejny pokład opustoszał. Przypominała śmierć, która przywędrowała na Królową Serc, by zabrać ze sobą wszystkich napotkanych marynarzy. Ktokolwiek chciał ją powstrzymać w drodze do uwolnienia Jacka, ginął.
Bycie zasobem ma swoje dobre strony. W pierwszej chwili, kiedy zostałem tak nazwany w oficjalnej komunikacji władz, poczułem się, jakby odebrano mi część człowieczeństwa. Teraz patrzę na to inaczej. Czuję się bezpieczniej, wiedząc, że pozbycie się mnie, w ramach kary za podjęte działania, jest dla mojego Panopticonu ostatecznością.
Czołowy najemnik, który schwytał i zamknął tak wielu przestępców, teraz sam był uznany za kryminalistę. Zesłany do podwodnego zakładu karnego zwanego Aquadome, miał wziąć udział w grze o życie, w której stawką są jego organy. Jeśli przegra, stanie się dobrowolnym dawcą. Niespodziewane zwycięstwo w Con-Bot zapewniłoby mu za to trzydziestodniowy bilet na wolność.
Czterysta dodatkowych lat do odpracowania zarobione w mniej niż minutę. Wystarczyły odpowiedzi na dwa pytania zadane przez Natalię, która nadzoruje grzeszników i z ochotą wlepia im dotkliwe kary za najmniejsze przewinienia. W moim przypadku nie był to jedynie jej kaprys. Postarałem się o to, by narobić sobie niepotrzebnych kłopotów.
Ramirez wyszedł Wade’owi na powitanie. Nonszalanckim krokiem podszedł do szklanych, kuloodopornych drzwi. Znaleźli się od siebie w odległości nie więcej niż dwóch metrów. Ze śmiechem w głosie obwieścił zamknięcie banku na dobre, a jego zachowanie i ton sugerowały, że czuje się pewnym zwycięzcą nieuniknionej konfrontacji.
Wolność docenimy dopiero wtedy, kiedy ktoś nam ją odbierze. Kilka dni spędzonych w ciasnej celi bez prawa do czegokolwiek zmieniło mój sposób patrzenia na życie i najważniejsze wartości. Jeśli władze Panopticonu chciały, żebym docenił ich szczodrość wyrażaną kolejnymi wykupywanymi sobie prawami, to osiągnęły swój cel.
Niespodziewane komplikacje. Wade miał prosty plan i chciał szybko wcielić go w życie. Zdać testy licencyjne LEILA, zgarnąć strzelbę i pas pozwalający przenosić więcej przedmiotów, a potem wykorzystać wyższy poziom dostępów, by namierzyć datę wpłynięcia do portu Królowej Serc, o której mówił Greywolf. Kiedy zawitał do domu Angeli Stern, ten dobry plan wziął jednak szybko w łeb.
