Około półtora roku trwała moja przygoda z trybem Master League w PES 2017. Jak za dawnych lat, rzuciłem się w wir zmagań, budując swój wymarzony zespół pod nazwą CF Madrid. W ramach 48. odcinku kariery wspominam poszczególne sezony rywalizacji.
Niedoceniani i nieobliczalni – kolejni przeciwnicy CF Madrid okazują się najgorszą z możliwych przeszkód. Brucevsky musi wspiąć się na wyżyny i sprzedać duszę diabłu, by poprowadzić klub do kolejnych sukcesów. Zapraszam na 44. odcinek kariery w PES 2017.
Brucevsky, z konieczności i z wyboru, daje szanse kilku rezerwowym. Efekty tych zmian szokują nawet jego – dostaje thriller z happy-endem i płaczącego wychowanka. Zapraszam na 33. odcinek mojej przygody w Master League w PES 2017.
CF Madrid próbuje utrzymać dotychczasowy kurs na potrójną koronę, potwierdzając wysoką formę w meczach z Arsenalem i Fiorentiną. Brucevsky’emu znacznie pomaga w tym bestia narodzona w klubowej szatni, kat bramkarzy i zmora obrońców prosto z Bliskiego Wschodu.
CF Madrid kończy sezon, wykonując plan minimum. Brucevsky postanawia dokonać kilku korekt w kadrze, by w kolejnych rozgrywkach kibice ze Stadio America mieli nieco więcej powodów do radości.
Siła mistrzów z Nintendo tkwi po części w tym, że potrafią oni z pozoru mało interesujący koncept przekuć w miodną i sprawiającą mnóstwo frajdy grę. Taki też jest Pikmin. Wydana w 2001 roku na GameCube’a produkcja daje odpowiedź na pytanie, jak wyglądałby RTS, gdyby wzięli się za niego twórcy Mario i spółki.
Rok temu w podobnym okresie przeżyłem szok, wkraczając w świat Darksiders. Krucjata Wojny była dla mnie pierwszym tak nowoczesnym i rozbudowanym tytułem od lat, z racji mojego uwielbienia do katowania się tytułami z ery PlayStation 2. Możecie już domyślić się, w jakim tonie utrzymany będzie tekst o pierwszych godzinach w Red Dead Redemption, które właśnie zacząłem ogrywać.
Im więcej czasu poświęcam Killer7, tym lepiej rozumiem zachwyty nad dziełem studia Grasshopper Manufacture. Nie dość, że gra dobrze funkcjonuje pod względem systemu i mechaniki zabawy, to jeszcze potrafi szokować i zaskakiwać ciekawymi oraz sprawnie zrealizowanymi pomysłami.
Nigdy nie byłem wielkim fanem chodzonych bijatyk. Gdy już jednak na jakąś trafiłem to z reguły bawiłem się przednio, zwłaszcza w kooperacji. Do dzisiaj tylko ciepło wspominam chwile spędzone na obijaniu twarzy wirtualnych oponentów w Fighting Force, Gekido, Wojowniczych Żółwiach Ninja czy starszych produkcjach 2D. Ostatnio od gatunku miałem długą przerwę, którą przerwał dopiero Double Dragon Neon na PlayStation 3.
To był dobry, choć ryzykowny pomysł. Porzucić założenia znane z klasycznych odsłon serii Ridge Racer i stworzyć tytuł łączący w sobie elementy typowej zręcznościowej wyścigówki z destrukcją i demolką rodem z Flatouta, Burnouta czy Split/Second. Nie wszyscy byli, a nawet dzisiaj są, w stanie to przełknąć. Unbounded ma jednak mnóstwo atutów, które sprawiają, że można się w nim zakochać. Oto najważniejsze z nich.
