Świat zdawał się powracać do normalności. W ich sercach zaczynała tlić się nowa nadzieja. Ale ciemność nie zamierzała się poddać. Jak tylko zaczęli oddalać się od monstrum spoczywającego pod wielkim głazem, jego ciało poruszyło się. Potwór zamierzał walczyć i dopaść dzieci, które od tak długiego czasu wciąż mu się wymykały.
Deszcz lał się z nieba jak strumienie zapomnianych historii, których nikt już nigdy nie zdoła odkryć. Melancholijny rytm wybijany przez uderzające o ulice i dachy krople podkreślał senną atmosferę miasta, w którym próżno było szukać oznak radości. Byli w nim sami. Mieli tylko siebie. A wokół krążyły kryjące się w ciemnościach potwory.
Puchar samochodów turystycznych z ograniczeniem mocy do 600 punktów rzuca nowe wyzwanie i jednocześnie symbolicznie pokazuje, z czym będę musiał się zmierzyć w ramach postępów w karierze. Doskonaląc techniki jazdy, nadrabiam nieukończone lub niewygrane wyścigi z przeszłości, w tym pechowy Puchar Porsche. Tym razem stawiam na lepszego konia, by mieć szansę na końcowe triumfy.
Odgłos uderzających o bruk kropel był kojący, bo przypominał mu, że nadal istnieje. Wsłuchiwał się w niego z radością, bo oznaczał też, że nikt mu nie zagraża. Symbolizował chwilowy spokój i bezpieczeństwo, które w tym świecie nie były wcale czymś zwyczajnym.
Nad miasto przyszły ciemne chmury i zaczął padać deszcz. Tysiące kropel rytmicznie uderzało o chodniki i ulice. Dźwięczały od nich parapety i okna. Charakterystyczny rytm wybijały metalowe dachy zaparkowanych samochodów. Leżący w łóżku z gorączką chłopiec wstał zobaczyć co dzieje się na zewnątrz. Wodna zasłona za szybą zdawała się strzec czegoś niezwykle cennego w oddali.
Być może właśnie taki los był nam pisany. Może wszystko to było naszym przeznaczeniem, którego w żaden sposób nie mogliśmy uniknąć. A może to była tylko ta jedna szansa na milion, którą akurat wykorzystaliśmy, by zapisać przepiękną historię? Taką, która rozciąga się dalece poza ramy rozsądku wyznaczane nam od wieków przez przestrzeń i czas.
W kolejnych dniach wyścigowej przygody Gran Turismo 7 zabiera mnie do świata fikcyjnych prototypów z klasy Vision GT. Niedługo później mam przyjemność wziąć udział w pierwszym wyścigu Grupy 1, gdzie nie tylko muszę opanować potężny samochód, ale też zarządzać zużyciem paliwa i opon. Zaczyna się nowy etap życia kierowcy wyścigowego.
Planeta to coś więcej niż tylko nasz dom. To początek i koniec wszystkiego. Źródło życia i miejsce, z którego pochodzimy. Punkt, do którego też zmierzamy i gdzie ostatecznie trafimy. Niezależnie od tego, co zrobiliśmy, czego dokonaliśmy, a nawet w jakiej rzeczywistości przyszło nam żyć.
Świątynia miała być twierdzą i schronieniem. Sanktuarium, w którym każdy członek Cetry znajdzie swój dom. Nie zdołała jednak zapobiec tragedii. Dzisiaj stanowiła przepełniający bólem tragiczny symbol upadku moich przodków. Upadku, którego szczegóły mogłam dopiero poznawać.
Po niemal półrocznej przerwie krążek z Gran Turismo 7 mógł znów zakręcić się w czytniku konsoli. Przesiadam się z chocobosów z Final Fantasy 7 Rebirth na mechaniczne demony prędkości. Zostało sporo do zrobienia w tym świecie i czuję, że w tytule znajdę jeszcze kilkadziesiąt godzin zabawy.
