Po dwóch tygodniach na placu boju zostali niemal wyłącznie weterani zawodów, którzy nie raz już zajrzeli śmierci w ślepia. Obok nich kręciło się kilku szczęściarzy oraz niewielka grupa szaleńców odpornych na ból. Jakimś sposobem znalazłem się w tym zacnym gronie kierowców i motocyklistów, którzy nadal walczyli o tytuł króla Motorstorm.
Z każdym dniem i kolejnymi zawodami malała stawka uczestników, którzy byli jeszcze w stanie utrzymać w rękach kierownicę lub usiedzieć na jednośladzie. Wprost proporcjonalnie rosła sterta wraków, które nadawały się już tylko do zmiażdżenia na złomowisku. Nikt nie myślał jednak o zwolnieniu tempa i zorganizowaniu zawodów o nieco mniej ryzykownym charakterze.
Gdy zmierzałem do Arizony, czułem się jakbym wracał do opuszczonego przed laty domu. Niczym powracający do ojca wyścigowy syn marnotrawny stawałem u progu Monument Valley, błagając o sprawny silnik i szansę na poczucie kojącego zapachu benzyny. Podskórnie czułem, że nie jestem jedynym. Po kilku dniach obecności znałem już wielu świrów równie zakręconych na punkcie szalonych zmagań mechanicznymi bestiami. A wśród nich była też ona,...
Drugiego dnia pobytu w Monument Valley miałem już za sobą pierwsze doświadczenia wyniesione z rozgrywanych bez zasad zmagań. O konieczności zachowania koncentracji miały mi przypominać pierwsze sińce, rozbity łuk brwiowy, ale też szybko rosnący stos wraków w wyznaczonym do tego miejscu. Organizatorzy festiwalu Motorstorm wszystko mieli przemyślane w najmniejszych detalach.
W specyficznym meczu piłki nożnej Polska-Anglia, który rozegrano na Verva Street Racing 2015 przy pomocy małych samochodów, górą byli Biało-Czerwoni. Gdy jednak spojrzeć obiektywnie na cały wieczór atrakcji na Stadionie Narodowym i porównać segmenty przygotowane przez polskich organizatorów oraz Jeremy’ego Clarksona, Richarda Hammonda i Jamesa Maya, nie sposób nie uznać za zwycięzców Brytyjczyków.
