Znakomita passa trwała, a zbudowany przez Damiana skład dobrze rokował na przyszłość. Mistrzostwo 10. ligi było na wyciągnięcie ręki i wystarczyło tylko złapać je w garść. Jak jednak zrobić to z zespołem wyczerpanym zaciętymi bojami w poprzednich meczach?
Dla Damiana meczami o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym były te z innymi polskimi szkoleniowcami. W nich liczył się nie tylko wynik, ale też styl. Damian był uznawany za jednego z czołowych przedstawicieli polskiej myśli szkoleniowej i na boisku musiał to w takich potyczkach potwierdzać, jeśli nadał chciał cieszyć się uznaniem i szacunkiem trenerów-rodaków.
Jeszcze kilka dni temu skromne prowadzenie 1:0 nad takim rywalem jak Salta Juniors mogłoby niepokoić Damiana. Teraz jednak wiedział, że ma na boisku piłkarzy, którzy powinni dowieźć korzystny rezultat do końca, a być może nawet w odpowiednim momencie zamknąć temat golem na 2:0.
Damian nie zamierzał roztrząsać porażki na otwarcie sezonu. Sytuacja wymagała opanowania i szybkich działań, by przygotować skład na nadchodzące wyzwania i zbudować kadrę zdolną osiągać sukcesy.
Damian mógł tylko pokręcić z niedowierzaniem głową, gdy arbiter nie odgwizdał faulu po desperackim wślizgu Boatenga. Emenike musiał ulec sile pędu niemieckiego defensora i upaść w polu karnym. Dla sędziego był to jednak atak na piłkę i gra toczyła się dalej.
Kolejna edycja jedynego takiego turnieju na świecie startowała tradycyjnie o tej samej porze roku. Wraz z nadejściem jesieni dni zrobiły się krótsze i bardziej ponure, a oczy milionów fanów zwróciły się na sportowe areny, gdzie współcześni gladiatorzy mieli toczyć emocjonujące potyczki. Wielu z nich z niecierpliwością czekało na włączenie się do gry trenera Damiana, który w tym roku po raz szósty znalazł się w...
