Siadając do tegorocznego podsumowania, już piętnastego w historii Gralingradu, sam w pewnym stopniu nadal nie dowierzam sytuacji. Kończy się bardzo dziwny rok. Powiększyła mi się rodzina, co zawsze wywraca do góry nogami kalendarz i cykl dobowy, a przy tym zawodowo było naprawdę intensywnie. Powinienem więc mieć wyjątkowo mało tematów do omówienia w ramach Moich Najków. Tymczasem zmobilizowany, by każdą wolną chwilę i nadarzającą się...
Zostałem ostrzeżony. Czasu było niewiele, a ja musiałem zadbać o to, by być dobrze przygotowanym. Bestia nadchodziła. Nad światem wisiało widmo zagłady ze strony istoty niosącej śmierć i zniszczenie na skalę, z którą nie mogą równać się nawet wojny. Wiele poświęciłem, żeby w tej ważnej bitwie zostać zwycięzcą.
Dusty specjalizował się w eliminowaniu koszmarów. Był odwagą, na której w trudnych sytuacjach mógł polegać wystraszony umysł. Kiedy trzeba było, sięgał po swój wierny, drewniany miecz i ruszał pokonać każdego przeciwnika, który próbował zakłócać porządek. Tym razem jednak nie samą siłą i wolą walki musiał się wykazać.
Yarrow wiele mówił o roli freelancerów i odpowiedzialnej misji, na którą się zdecydowali, wybierając tę ścieżkę. Bohater doskonale to rozumiał, choć w ostatnich dniach nie mógł oprzeć się wrażeniu, że jego zleceniodawcy z Fortu Tarsis za wszelką cenę próbują wpakować go w coraz większe tarapaty.
Kompas Moralny nie działał. Nie wskazywał kierunku dla szukającego wskazówek i odpowiedzi umysłu. Nie mógł ich mu dać, bo cztery kamienie węgielne leżące u podstaw jego funkcjonowania zostały skradzione. Błazen doskonale wiedział, gdzie uderzyć, by wykoleić umysł z obranej trasy.
Fort Tarsis był raczej niewielką osadą ludzkości w Bastionie, kiedy zestawić go z Ancjum czy upadłym Freemarkiem. Mimo to zdążył przyciągnąć i zebrać w jednym miejscu niemałe grono ciekawych osobistości, które los, przewrotnie lub nie, coraz częściej stawiał na drodze freelancera.
Poczciwy Dusty miał pełne ręce roboty, odkąd tylko mógł sięgnąć pamięcią. Umysł wciąż odkrywał otaczający go świat, a to oznaczało, że napotykał na swojej drodze rozmaite sytuacje. Niektóre z nich go przerażały, inne wywoływały uzasadnione obawy. W takich chwilach umysł potrzebował odwagi, by ruszyć dalej. I właśnie wtedy Dusty sięgał po swój drewniany miecz, gotowy stawić czoła przeciwnościom.
Twierdza Świtu pozostawała zamknięta od pięciuset lat. Zapieczętowana, w ciszy obserwowała zmiany zachodzące w Bastionie. Przyglądała się w ciszy freelancerom, którzy starali się nawiązywać do chwały dawnych legionistów. Do herosów, którzy przed laty wyzwolili ludzkość z niewoli urgothów i pokazali, że człowiek zdolny jest do wielkich czynów.
Odwiedzam kawiarnię i przyjmuję kolejne zadania do wykonania. W ten sposób mam okazję pościgać się hipersamochodami, poznać siostry Silvia, a nawet zasiąść za kółkiem bolidu. Po dłuższej przerwie powracam też do modułu misji, by dokończyć czekające zadania z zestawu „The Sun Also Rises”. Jak mi idzie? Zapraszam na już dwudziesty wpis o Gran Turismo 7.
Legion Świtu. To coś więcej niż grono wojowników w metalowych zbrojach, którzy niegdyś dokonali wielkich rzeczy. To fundament, na którym zbudowano samą ideę bycia freelancerem. Nie bez przyczyny każdy kolejny pilot z takim szacunkiem i uznaniem wspomina generał Helenę Tarsis i jej oddział.
