Tocząca się wojna o zasoby nie mogła trwać w nieskończoność. Władze Panopticonów wiedziały to dobrze i próbowały zagwarantować sobie miejsce wśród zwycięzców lub może bardziej trafnie będzie napisać – ocalałych. Stojący na czele Rzymu z pewnością też mieli taki cel. Warunkiem jego osiągnięcia było znalezienie sposobu na Abela i powiązany z nim Czerwony Gniew.
Panopticon żył podejrzeniami. Wszyscy szukali szpiega i starali się go odnaleźć. Mógł nim być każdy. Ten grzesznik. Tamten inżynier. Bliski kompan, z którym niedawno zakończyłeś ryzykowną operację. W tych okolicznościach każda wzbudzająca podejrzenia aktywność wiązała się z ogromnym ryzykiem. Mimo to Julien nie próżnował, starając się zdobyć potrzebne informacje o powodach uwięzienia Beatrice w Ogrodach jakiś czas temu.
Nasz sojusznik, nÓg, został zaatakowany. Hourai i związane z nim paktem miasta poczynają sobie coraz śmielej. Wyraźnie widać, że chcą zacisnąć pętlę wokół naszej szyi, a potem szybkim ruchem zetrzeć nas z mapy. W grze były coraz trudniejsze do zdobycia cenne zasoby i wizja dominacji nad światem, więc trudno było się dziwić tak agresywnej strategii.
Niewiele wiem o otaczającym mnie świecie. Strzępki informacji, które wpadają to tu, to tam, działają bardziej jak przystawka, po której nie przychodzi danie główne. Miałbym ochotę sięgnąć po więcej. Poznać kalendarium losów świata, które doprowadziło do powstania Panopticonów i zepchnęło ludzkość do obecnego miejsca. Dowiedzieć się więcej o skomplikowanych relacjach ludzi żyjących na powierzchni i tych, którzy egzystują gdzieś tam w niebiosach.
To mogło się dla nas bardzo źle skończyć. Gdyby nie pomoc Juliena i jego pracodawcy, którzy wykorzystali swoje kontakty, Natalia zapewne przyparłaby nas do muru i wycisnęła informacje o Sylvii oraz jej mechanicznym smoku, który na moment zjawił się w naszym Panopticonie. Rozmowa sióstr była krótka i raczej niezbyt przyjemna.
Bycie zasobem ma swoje dobre strony. W pierwszej chwili, kiedy zostałem tak nazwany w oficjalnej komunikacji władz, poczułem się, jakby odebrano mi część człowieczeństwa. Teraz patrzę na to inaczej. Czuję się bezpieczniej, wiedząc, że pozbycie się mnie, w ramach kary za podjęte działania, jest dla mojego Panopticonu ostatecznością.
Czterysta dodatkowych lat do odpracowania zarobione w mniej niż minutę. Wystarczyły odpowiedzi na dwa pytania zadane przez Natalię, która nadzoruje grzeszników i z ochotą wlepia im dotkliwe kary za najmniejsze przewinienia. W moim przypadku nie był to jedynie jej kaprys. Postarałem się o to, by narobić sobie niepotrzebnych kłopotów.
Wolność docenimy dopiero wtedy, kiedy ktoś nam ją odbierze. Kilka dni spędzonych w ciasnej celi bez prawa do czegokolwiek zmieniło mój sposób patrzenia na życie i najważniejsze wartości. Jeśli władze Panopticonu chciały, żebym docenił ich szczodrość wyrażaną kolejnymi wykupywanymi sobie prawami, to osiągnęły swój cel.
Zmierzając w stronę pustyni Sherbet, bohaterowie byli przygotowani na piekący skwar, wysokie temperatury, oślepiające słońce i ciągnący się po horyzont piasek. To, co zastali na miejscu, zupełnie ich zaskoczyło. Potwierdzały się najgorsze obawy dotyczące zamieszania spowodowanego przez Megabuga.
Za siedmioma górami, za siedmioma rzekami istniało sobie pewne królestwo bez wyznaczonych granic. Choć opowieść ta zaczyna się w dobrze znany ci sposób, nie będzie w tej bajce opisanych wcześniej losów. Historia ta bowiem świat magii i wyobraźni przeplata ze wszystkim tym, co ludziom jest tak dobrze znane. Oto przed tobą legenda Mario+Rabbids: Kingdom Battle, w której technologia zagroziła wszystkiemu, co w pewnym królestwie...
