Krótkie i niezbyt rozbudowane tytuły mają swoje miejsce na rynku. Są idealnym wyborem w określonych sytuacjach, kiedy potrzebujemy czegoś na maksymalnie kilka godzin, co nie będzie wymagało od nas dłuższego i większego zaangażowania. Wybierając się na krótki, weekendowy wyjazd, spakowałem ze sobą PS Vitę, a wraz z nią niewielkiego indyka Final Horizon. Kosmiczny tower defence brzmiał apetycznie. Jak wypadł w praktyce?
Wiele wskazywało na to, że anime „Tiger & Bunny” zakończy się na jednym sezonie. Specjalnie mnie to nie dziwiło, ale wtem, niespodziewanie, otrzymaliśmy szansę, by po jedenastu latach wrócić do miasta Sternbild. Wszystko za sprawą Netfliksa. Czy historia o superbohaterach zyskała na jakości? Czy warto poświęcić jej swój czas? Zapraszam na krótką recenzję dwóch sezonów „Tiger & Bunny”.
Gry logiczne często zachwycają prostotą, za którą skrywają się niezgłębione pokłady miodności. Czasami pod płaszczykiem łatwych do zrozumienia mechanik kryją się też ciekawe historie i duże emocje. Tak jest w przypadku produkcji zaprojektowanej przez studio Fiddlesticks, która wygląda niepozornie, ale po bliższym kontakcie zachwyca w wielu względach. Zapraszam na recenzję Hue na PlayStation Vita.
Są takie produkcje, które próbują wnosić powiew świeżości do danego gatunku i modyfikować znane od lat schematy. Są też te, które trwają przy sprawdzonych rozwiązaniach, by zaserwować graczom dokładnie to, czego mogą oczekiwać. Bezpieczną opcję reprezentuje NeuroVoider, w którym autorzy skupili się na przyjemności strzelania i efektowności prowadzonych potyczek z przeważającymi siłami wroga. Zapraszam na recenzję NeuroVoidera na Switcha.
Szalona idea stojąca za Hyperparasite wydaje się przepisem na sukces, który musi uczynić z gry wzorzec dla kolejnych rogalików. Na przeszkodzie do realizacji tego ambitnego celu staje jednak kilka elementów produkcji Troglobytes Games, które uniemożliwiają jej wspięcie się na sam szczyt reprezentowanego gatunku. Zapraszam po więcej szczegółów do recenzji Hyperparasite na Nintendo Switch.
Lipiec 1989 roku. Do japońskich kin trafia Dragon Ball Z: Martwa strefa. Pierwszy pełnometrażowy film w uniwersum z „zetką” w tytule, który chronologicznie opowiada o wydarzeniach jeszcze przed przylotem Raditza na Ziemię. Czy po bardzo przeciętnych trzech poprzednich produkcjach tym razem jest lepiej? Zapraszam na recenzję filmu Dragon Ball Z: Martwa strefa!
Trzecia pełnometrażowa produkcja w uniwersum Dragon Ball jest jednocześnie kolejną zabawą autorów motywami znanymi z mangi i anime. Jak wypada po latach ta alternatywna wersja spotkania Son Goku z zabójczym Tao Pai Paiem? Zapraszam na recenzję filmu Dragon Ball: Wielka Mistyczna Przygoda.
W latach osiemdziesiątych XX wieku Dragon Ball dopiero zaczynał podbijać świat. Nim jeszcze Son Goku urósł i stanął do walki z Freezerem czy Komórczakiem (ach, polskie tłumaczenia!), przeżył wiele przygód w pierwszej serii anime. W tym czasie ukazały się też trzy produkcje pełnometrażowe poświęcone jego przygodom. Wszystkie w pewien sposób opowiadały na nowo o początkach małego wojownika. Taką alternatywną wersję wydarzeń przedstawiała również animacja...
Od kolorowej i pierzastej manii na punkcie Angry Birds minęło wiele lat. Hitowa seria Rovio doczekała się licznych naśladowców, którzy z różnymi efektami próbowali i nadal próbują powtórzyć jej wyczyn. Dzisiaj tego rodzaju połączenie gry logiczno-zręcznościowej nie stanowi już nic niezwykłego. Czy King Oddball na PlayStation Vita ma więc w sobie coś magnetycznego, co jest w stanie do niego przyciągnąć? Odpowiedź przynoszę w recenzji.
Dragon Ball to nie tylko popularna manga i słynna na całym świecie seria anime. To również kilkanaście filmów pełnometrażowych, które przedstawiają poboczne historie lub opowiadają alternatywne wersje znanych wydarzeń. Tego rodzaju tytuły zapoczątkowała premiera z 1986 roku. Jak po tych ponad trzydziestu latach wypada Dragon Ball: Legenda o Shenlongu? Czy warto do niej wracać? Zapraszam na krótką recenzję.
