W dzisiejszym odcinku naszego programu gościmy w Gralingradzie wyjątkowego gościa. Człowieka, który w branży znany jest od prawie trzydziestu lat i który w pojedynkę, wielokrotnie ratował świat z rąk obleśnych kosmitów. Towarzyszki i Towarzysze, oto jedyny w swoim rodzaju Duke Nukem!
Nie bez przyczyny reaktor numer pięć był pozbawiony strażników. Shinra nigdy nie grała czysto, a teraz postanowiła zrobić spektakularny pokaz i upiec kilka pieczeni na jednym ogniu. Nieświadomi niczego Avalanche stali się pionkiem, który tylko pozornie decydował o swoich ruchach. To wielka korporacja od początku do końca decydowała o posunięciach Barreta i spółki.
Zanosiło się na najciekawszą końcówkę sezonu od lat. Może kwestia mistrzostwa wydawała się już rozstrzygnięta, patrząc na przewagę Lechii, ale o podium nadal biło się kilku chętnych. Wśród nich niepozorne Zagłębie Sosnowiec Stacha Mizerii.
Nie planowałem nic na kolejny dzień, no może poza próbą wykręcenia się przed wieczornym zaproszeniem Jessie do jej mieszkania. Tymczasem z samego rana zbudziło mnie łomotanie do drzwi. W głosie Tify dało się usłyszeć przerażenie, więc szybko sięgnąłem po miecz i wybiegłem z pokoju. Moim oczom ukazały się slumsy bezradne wobec ataku tajemniczych zjaw. Tym razem jednak widziałem je nie tylko ja.
Drogę zastępowały mi demony, nieświadomie potwierdzając słowa Janosa. Mroczne siły czuły się zaniepokojone moimi postępami i coraz bardziej jawnie starały się mi przeszkodzić. Nie zmienisz swojego przeznaczenia, powtarzały. Zaprzestań starań, głupcze. Jesteś bez szans. Każdy z tych monstrów buńczucznie groził, a później znikał rozszarpany cięciami soul reavera. Nic nie mogło mnie powstrzymać.
W Gdańsku pamiętali doskonale tę zniewagę. Tę potwarz, to uderzenie mokrą ścierą prostą w twarz. Lechia spoglądała na rywali z fotela lidera, gdy jesienią niżej notowane Zagłębie śmiało ją tak upokorzyć. Teraz przyszedł czas zemsty.
Zapraszam do środka, rozgośćcie się. Wyruszamy z drugą gospodarską wizytą po blogach, podcastach i portalach, które zaserwowały w minionych tygodniach wartościowe materiały. Tym razem motywem przewodnim będzie nostalgia.
Pociąg zatrzymał się na peronie slumsów sektora siódmego. Gdy tylko otworzyły się drzwi, przerażeni podróżni wpadli w ręce wyczekujących ich powrotu bliskich. Wybuch reaktora w sektorze pierwszym wstrząsnął całym miastem i wszystkimi jego mieszkańcami. Także tymi, którzy każdego dnia walczą o lepsze jutro w slumsach.
W związku zrobiono sporo, by pomóc Koronie zapunktować w starciu z Zagłębiem. Paru ważnych graczy Mizerii pauzowało z powodu kartek, a dodatkowo w 58 minucie sędzia skorzystał z okazji, by wyrzucić z boiska środkowego pomocnika Serafina. Na tablicy wyników widniało wtedy jeszcze 1:1.
Opuściłem komnatę i znalazłem się na bagnach. Teraz były one skąpane w bieli śniegu, przykrywającym zielone drzewa iglaste i rozległe tereny wokół. Cisza i spokój sugerowały, że znalazłem się we właściwej epoce. Drogi nie zastąpił mi żaden demon i wynaturzone monstrum, będące efektem nieudanej ewolucji wampirów. Nosgoth tętniło życiem i dopiero zmierzało ku pierwszym etapom swojej powolnej zagłady.
Kilka tygodni temu postanowiłem w końcu chwycić byka za rogi i uporządkować temat wartościowych treści dostępnych w polskiej blogosferze growej. Do tej pory zbyt często, mam wrażenie, umykała mi ciekawa publicystyka. Wie wspominając już o podcastach, zapowiedziach i recenzjach gier, które stanowią nieodzowne źródło informacji i ciekawostek. W efekcie narodził się koncept na nowy cykl, w ramach którego będę wyruszać z gospodarską wizytą do...
Od czasu wydarzeń w Midgar, wspólnych akcji z Avalanche i walk u boku Barreta i Tify, minęło ponad dwadzieścia lat. Od niedawna mogę je przeżywać na nowo, każdej nocy, za sprawą powracających z nieodgadnionych przyczyn snów, odkrywając nieznane i niedostrzeżone wcześniej fakty.
Rozgromiona 4:0 rewelacja rozgrywek, w postaci Wisły Kraków, okazała się tylko przystawką przed daniem głównym. Stach zamierzał zaserwować je swoim krytykom niczym czarną polewkę.
