Little Mac osiągnął już taki poziom, że mógł tylko szlifować formę i dbać o detale. Treningi nie różniły się wiele od tych, które wykonywał pod okiem Doca kilka miesięcy wcześniej, kiedy szykował się do walk w klasie B. Tak w każdym razie widziałem to ja, siedzący w boksie jako kibic i co najwyżej średnio zorientowany w meandrach sportu obserwator.
Riou nie mógł uwierzyć własnym oczom. Koło niego stała przerażona Nanami, która przed chwilą wydobyła z siebie przeraźliwy jęk, a później zamilkła. Oboje wpatrywali się przed siebie. W kiepsko oświetlonym pokoju, na środku którego stał mahoniowy stół z czterema krzesłami, leżała zakrwawiona Annabele. Przy niej klęczał, z nożem w dłoni, Jowy. Z ostrza kapała krew.
Doświadczenie i pomysłowość Stacha na niewiele się zdały w konfrontacji z rzeczywistością. Jego rozpędzone tico zostało zmiażdżone przez ciężarówkę symbolizującą wypchany kalendarz spotkań. Spartak, jak wiele klubów nieprzyzwyczajonych do walki na kilku frontach, ciężko adaptował się do nowej sytuacji.
Dzień dobry! Wsiadajcie, ruszamy w kolejną podróż po blogach o grach. Będziemy szukać wartościowych materiałów i dyskutować o naszej pasji. Tym razem przed nami kilka wspominkowych tekstów, ciekawych przeglądów i przykładów, jak robić dobre recenzje. Zapraszam gorąco na wizytę u Towarzyszy!
Little Mac był dobry. Z perspektywy laika, który ogląda jedynie transmisje co ciekawszych walk bokserskich, miał wszystkie cechy potrzebne wojownikowi ringu. Dlatego potrzebował kogoś takiego jak Doc. Trenera, który widział już niejedno i potrafił ocenić, czy ktoś ma umiejętności do rywalizowania na określonym poziomie.
W sezonie 23/24 Bartolomej Dungel i Samir Nurković stworzyli jeden z najbardziej zabójczych duetów napastników, jaki kiedykolwiek widziała Słowacja. Kibice z Trnawy zacierali ręce na myśl o przyszłości i tylko zyskującej z czasem współpracy obu snajperów. Mieli dać wyczekiwane mistrzostwo, ale też poprowadzić Spartak ku solidnym występom w Lidze Europy. Problem w tym, że pierwszy z napastników już w wakacje opuścił Słowację, przenosząc się...
Inwazja Średniogórza na tereny należące do Unii Miast Jowston przebiegała zgodnie z planem najeźdźców. Luca Blight zostawiał za sobą gruzowiska i tysiące ofiar, zaspokajając żądzę mordu. Zbiec mu zdołali nieliczni, którym nie było przeznaczone jeszcze umrzeć. Nie było przypadkiem, że w gronie takich uciekinierów znaleźli się też Riou i Jowy.
Doskonale pamiętam ten dzień, kiedy Little Mac ogłosił nam wszystkim, przy rodzinnym stole, że chce zostać pięściarzem. Najmniejszy z naszej trójki braci, chuderlawy i niewysoki, chciał zostać królem wśród gigantów ringu i nowym mistrzem świata. Matka wypuściła sztućce z rąk na dźwięk tych słów, a ojciec zaniemówił i tylko uniósł pytająco swoją krzaczastą brew. Zaczęliśmy ze starszym bratem z niego żartować, robiąc użytek ze...
Niegodny rodowego nazwiska zdrajco. Żaden syn nie chce usłyszeć takich słów, jakie na progu własnego domu wypowiedział ojciec Jowy’ego. Przyjaciele spóźnili się z powrotem. Społeczność poznała już tragiczne wydarzenia dotyczące młodej brygady Średniogórza z perspektywy Rowda, który odpowiednio zabezpieczył się na wypadek wizyty dwóch ostatnich żyjących podwładnych.
Stach Mizeria w końcu zrealizował cel numer jeden i dostał się do europejskich pucharów. Wreszcie będzie mógł potwierdzić swój talent, co do którego był niezmiennie przekonany, przed większą, kontynentalną publicznością. W klubie nikt nie chciał specjalnie mu przypominać, że Spartak na razie awansował ledwie do pierwszej rundy eliminacji.
Aż trudno w to uwierzyć, ale w tym roku już po raz dziesiąty wybieram Moje Najki minionych dwunastu miesięcy. Znów wracam wspomnieniami do ukończonych gier, obejrzanych filmów, anime i seriali oraz przeczytanych książek, by wybrać te wyróżniające się i przyznać im nagrody w różnych kategoriach. To nie będzie typowe podsumowanie roku, a subiektywny spis wrażeń. Gorąco zachęcam do dzielenia się własnymi przemyśleniami, a teraz...
Wolność wyboru. Historia wielokrotnie już pokazała, że choć powinna przysługiwać każdemu, jest w rzeczywistości luksusem nielicznych. To oni decydują, co moralne, co właściwe, co godne i zgodne z tradycjami. Inni muszą się temu podporządkować, zginąć lub dać się omamić pozornymi wolnościami, które nic im nie dają.
Riou był żołnierzem, ale nie miał praktycznie żadnego wojskowego doświadczenia. Jego brygada nigdy nie trafiła na front i nie wzięła udziału w bitwie, więc swoją wiedzę o wojnie czerpać mógł tylko z opowieści kapitana Rowda. Teraz był jeńcem wojennym, przetrzymywanym w twierdzy przez najemników służących drugiej stronie.
