Puszcza zakończyła okres przygotowawczy znikąd niespodziewaną porażką 1:3 z Avią Świdnik. Stach od początku traktował ten sparing jak eksperyment w kontrolowanych warunkach. Wypuścił na boisko paru zawodników przyspawanych w poprzednich meczach do ławki rezerwowych, co by jeszcze lepiej rozeznać się w materiale, na którym miał pracować przez kolejne miesiące. Do 30 minuty wszystko wyglądało dobrze, ale później Żurek się zagotował i wyleciał z boiska...
Kończy się nam czas. Nasza kryjówka nieopodal Valentine przestała być bezpieczna. Dutch nie chce tego jeszcze przyjąć do wiadomości, ale niedługo będzie musiał. Pinkertonowie krążą nad nami jak sępy i szukają najsłabszych okazów, które ulegną egoistycznym pobudkom i sprzedadzą swojego przywódcę. Robią się przy tym coraz bardziej zuchwali, bo grożą nam śmiercią nawet w obecności małego Jacka, z którym byłem na rybach.
Mogę uczcić pierwszy miesiąc bycia łowcą. Najważniejszy sukces? Nadal żyję. Zmieniło się od mojego pierwszego wpisu w dzienniku sporo. Kilka razy otarłem się o śmierć, zbierając wiele kluczowych w tym fachu doświadczeń. Ale po kolei.
Dziennikarze z niecierpliwością czekali na pierwsze decyzje Mizerii jako trenera Puszczy. W Niepołomicach panował nieco niezrozumiały nastrój optymizmu, wynikających z pozytywnych komentarzy Stacha o klubie. Mało kto był przygotowany na to, co miało nadejść.
Damn, sprawdziłem kategorię „Inne” na blogu i wyszło mi, że poprzednie podsumowanie miesiąca pojawiło się w listopadzie 2018 roku. A miało być regularnie. Byłem święcie przekonany, że przerwa była dużo krótsza, ale jak widać, pamięć bywa zwodnicza. Tłumaczenia nic tu jednak nie zmienią, więc przejdźmy do konkretów, a więc podsumowania tych paru miesięcy.
Nie na długo wróciłem do obozu po awanturze w Strawberry. Ledwie odespałem ostatnie stresowe sytuacje, gdy zaczepił mnie Dutch i przypomniał o szykowanej misji ratunkowej. Sean nadal żył i trzeba było go odbić. A to oznaczało powrót na niegościnne tereny za rzeką na zachodzie, w okolice opanowanego przez pinkertonów Blackwater.
Państwo Mizeria opuścili ojczyznę niedługo po wojnie. Wyruszyli na zachód, nie mając konkretnego planu i żadnych oczekiwań. Wtedy jeszcze nie przypuszczali, że staną się obywatelami Haiti, którzy kolejne dekady swojego życia spędzą w niewielkim miasteczku na północy małej wyspy na Morzu Karaibskim.
Zawsze chciałem zostać łowcą. Wyszkolonym w swoich fachu mistrzem polowania, który umiejętnie tropi zwierzynę, zastawia na nią sidła i jest w stanie powalić nawet najzręczniejszą i najgroźniejszą bestię. Jest początek roku 2019, a ja w końcu dostałem swoją szansę.
Wyczekiwałem, wypatrywałem i… omal nie przegapiłem kolejnej edycji Share Week. Udało się jednak zdążyć z publikacją materiału i tym samym już po czwarty mogę polecić trzy blogi, które warto dodać do swoich zakładek i odwiedzać regularnie. Szczególnie, gdy jest się graczem.
Dwa dni brutalnie wyrwane z życia. Niewiele pamiętam z ostatnich godzin. To, co zostało w głowie, wolałbym, żeby przepadło. Kilkanaście godzin temu Lenny wrócił do obozu. Wystraszony, jak młody źrebak, któremu ktoś wypalił z rewolweru zaraz koło ucha. Okazało się, że ten dureń Micah wszczął rozróbę w Strawberry i został aresztowany. Ma lada dzień zawisnąć. Niewiele zabrakło, żeby jego głupota kosztowała też życie Lenny’ego....
Na zakończenie tej bodaj najdłuższej kariery w Football Managerze, jaką przyszło mi opisywać, wypada zrobić podsumowanie. W 130. odcinku zebrałem trochę swoich przemyśleń na temat tych kilkunastu miesięcy gry.
Czy potrafisz odróżnić sen od rzeczywistości? A jeśli śnisz to… czy czujesz wtedy ból? Czy możesz wtedy uciec? Czy możesz wtedy… umrzeć? Oto opowiadanie z gry Uncanny Valley.
Przegrywając z kretesem z Liverpoolem w półfinale Ligi Europy, straciliśmy szansę na trzecie potencjalne trofeum. Zostawał tylko Puchar Francji. Z uwagą obserwowałem swoich podopiecznych w pierwszych dniach po klęsce na Anfield Road, próbując odczytać ich nastroje. Szukałem potwierdzenia, że nie poddali się i nadal mają w sobie siłę, by dowieźć ten sezon do końca w dobrym stylu. A było o co walczyć, bo w...
